2022 was een ander jaar. Meer mocht weer en evenementen gingen ook weer door. Ik wilde voorkomen dat dit een dagboek werd, maar dit jaar twijfel ik aan wat ik wil schrijven.
Het was een lastig jaar. We begonnen met een afscheid van papa’s laatste vogeltje. Harley stierf in mijn handen. We kregen in december na al die tijd ontwijken freaking Corona. Tot rust komen zat er voor mij weinig in. Sinds ik van de ADHD weet lijken alle prikkels nog lastiger. Ik had eindelijk een baan, maar ook deze was maar tijdelijk. Ik ben vergeten wat tot rust komen is… Maar ik maakte wel eindelijk rouwdrukwerk, ook al was dat maar tijdelijk. Nog weer een operatie gehad. Maar ik had altijd mensen aan mijn zijde. Ik hoefde niets alleen te doen.
Maar het was ook het jaar van opbouwen. We tekenden samen ons wooncontract. We zaten wekelijks in de Praxis en hebben een mooie plek gecreëerd. Veel verven, heel veel verven. We hebben de IKEA test overleeft. Wij kunnen zeer prima samenwerken en alles voor elkaar krijgen.
Het was het jaar van evenementen. In volgorde van evenementen samen met Thomas. 2cellos, Jeff Dunham, Fluffy, Gabriel Iglesias (met Lev), KISS (Dankjewel Roberto!) Nightwish en ook nog Evenescence, Within Temptation World Collide tour. Soms met leuke weekendjes eraan vast. Volgend jaar hebben we er ook al twee. Epica ft. Apocalyptica en we gaan in april samen twee dagen naar Metallica.
Vooruitkijkende hoop ik op een nieuwe leuke baan. Een gezond jaar waarin we ons beter voelen. Er komen leuke dingen aan. Een trouwerij in de familie, Metallica en dichter bij, mijn verjaardag in januari. Want wie zegt dat je je verjaardag niet kunt vieren wanneer je wilt.
Iedereen fijne feestdagen en een gezond, liefdevol en happy 2023.
